Τη γλώσσα... του έδωσαν ελληνική. Της Αγγελικής Παναγοπούλου, Athens Magazine 2011

Ο Κώστας Τσιλιμαντός, ως άνθρωπος των γραμμάτων και απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, υπήρξε ανέκαθεν θιασώτης του καλού λόγου και των όμορφα καμωμένων λέξεων, ενώ στην πραγματικότητα δεν ένιωσε, πιστεύω, ποτέ την ανασφάλεια της αναγνώρισης από τους δήθεν περιώνυμους εκδοτικούς οίκους (που στο άγχος των «ευπώλητων» θυσιάζουν συχνά πραγματικά διαμάντια της νεοελληνικής γραμματείας).

Με τη συλλογή ανεκδότων από τους αρχαίους με τον γενικό τίτλο «Φιλόγελως» και τις δύο ποιητικές συλλογές «Pectore abimo» και «Μ' ένα δρεπάνι φως», δεν προξενεί εντύπωση το ότι η «Ανθολογία Κων/πολιτών ποιητών του 20ού αι.» τον συμπεριέλαβε στις σελίδες της. Άρθρα του και μελέτες έχουν κατά καιρούς φιλοξενηθεί σε σημαντικά έντυπα, ενώ έργο ζωής για εκείνον αποτέλεσε η έμμετρη μετάφραση της Αινειάδας του Βιργιλίου (εκδ. Ταξιδευτής, 2007). Αφορμή όμως αυτού του άρθρου στάθηκε το νέο έργο του με τίτλο «Πωγωνίσιος Λόγος-Γλωσσικά και Παροιμίες», που είναι προδιαγεγραμμένο να συγκινήσει κάθε εραστή της εξέλιξης της ελληνικής γλώσσας, όπως αυτή αποτυπώνεται στα ιδιώματα της πωγωνίσιας ντοπιολαλιάς.

Ένα λεξικό που ζωντανεύει στα αυτιά και τα μάτια μας, χωρίς περιττά φκιασίδια και υπερβολές, τη γνήσια ηπειρώτισσα μάννα ή τον απλό χωρικό, αποδεικνύοντας πως η γοητεία της ελληνικής γλώσσας βρίσκεται ακριβώς εκεί: στους απλούς και καθημερινούς χρήστες της. Μελετώντας αυτή την αξιοθαύμαστη και κοπιώδη προσπάθεια συλλογής τόσων εκφράσεων, παροιμιών και λέξεων, ένα μόνο με έκανε να απογοητευτώ: το ότι δεν υπάρχει αντίστοιχη εκδοτική προσπάθεια για κάθε ελληνικό γλωσσικό ιδίωμα.

07 Ιανουαρίου 2011