Greek English Turkish

Είστε εδώ

Αρχική

Μήνυμα σφάλματος

Strict warning: Declaration of views_horizontal_slider_style_plugin::options_validate() should be compatible with views_plugin_style::options_validate(&$form, &$form_state) στην _registry_check_code() (γραμμή 3062 του /home/ftpsolut/PANOS/tsilimantos.com/includes/bootstrap.inc).

Ιστολόγιο του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΜΑΝΝΑΣ,"ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ" τ. 119 Απρ. Μ. Ιούν. 2012 "Παναιτωλική" 21-10- 2012

published by Κώστας Τσιλιμαντός on Πέμ, 10/25/2012 - 20:06

πηγή: panaitoliki.gr

Του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού.

Στην Ιλιάδα λόγω του πολέμου βρίσκομε πολλά θρηνητικά τραγούδια, που θυμίζουν τα δικά μας μοιρολόγια. Θρηνεί ο Αχιλλέας, με βόγγους και γόσματα, όταν ο Αντίλοχος του φέρνει τα πικρά μαντάτα ότι σκοτώθηκε ο Πάτροκλος. Αργότερα, μοιρολογάει αγκαλιάζοντας νεκρό το φίλο του, όταν φέρνουν οι Έλληνες τη σωρό του. Μοιρολογάει επίσης η σκλάβα του Αχιλλέα, η Βρισηίδα, ακολουθεί ο Οδυσσέας, και όταν είναι να κάψουν στη πυρά τον Πάτροκλο, μαζί με τον εξόδιο λόγο του Αχιλλέα, θρηνεί όλο το ελληνικό στρατόπεδο.

Στην Τροίο τώρα, όταν για να εκδικηθεί το φίλο του, παίρνει μέρος στο πόλεμο ο Αχιλλέας κα φονεύει τον Έκτορα, θρηνούν, πάνω από τα τείχη της πόλης, που βλέπουν τα διαδραματιζόμενα έξω στον κάμπο, οι Τρώες, με πρώτον εξάρχοντα τον πατέρα Πρίαμο, ακολουθεί η μάννα Εκάβη, και, αργότερα, όταν μαθαίνει τα διατρέξαντα η γυναίκα του Αντρομάχη, έρχεται να στήσει το δικό της μοιρολόι.

ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ Παναιτωλικη 21- 10 -2012 ΣΤον "Πρωινό Λ όγο" μόνον ο πρόλογος δυστυχώς χωρίς το ποίημα! 26-10-2010

published by Κώστας Τσιλιμαντός on Σάβ, 10/20/2012 - 21:20

Πηγή: Παναιτωλική
Του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού Στις 26 Οκτωβριου 1957 ο Καζαντζάκης άφηνε την τελευταία του πνοή. Και ενώ ήταν κυνηγημένος πρώτα από τη Δυτική εκκλησία για το βιβλίο του «Τελευταίος Πειρασμός» και από την Ελληνική εκκλησία που υπερτέρησε, τόσο για το παραπάνω, όσο και για τα: «Καπετάν Μιχάλης» και «Ο Χρστός ξανασταυρώνεται», σε αντίθεση ο Οικουμενκός Πατριάρχης από το Φανάρι, ο πολύς Αθηναγόρας, σε επιστολή του, δημοσιευμένη στη «Νέα Εστία», του καιρού εκείνου,του έγραφε, μέσα στʼ άλλα, και τον αποκαλούσε «Τέκνον ημών εν Κυρίω αγαπητόν». Διαβάζοντάς τον από τα θρανία ακόμη της Μεγάλης του Γένους Σχολής, που ήμουν μαθητής, σφοδρός έρωτας με κατέλαβε για το συγγραφέα. Στην Αθήνα, με την αδικία που του γινόταν, ένιωσα τόσο μεγάλη αγανάκτηση, που είμουν έτοιμος να σχίσω το μπράτσο μου και να του γράψω ένα θερμό γράμμα. Ο θάνατός του με πρόλαβε μόλις δευτεροετή φοιτητή. Εκείνο το βράδυ κάλεσα τους ιδιοκτήτες του σπιτιού που νοίκιαζα και δυο ακόμη συσπουδαστές, που έμεναν στη ίδια στέγη, και για μνημόσυνο τους διάβασα το τελευταίο κεφάλαιο από τον «Καπετάν Μιχάλη» Μετά έκατσα κι έγραψα ένα ποίημα για να ξαλαφρώσω. Το ποίημα αυτό, παρέμεινε έκτοτε καταχωνιασμένα στο συρτάρι μου και τώρα με την ευκαιρία έκδοσης των Απάντων του σκέφτηκα να μη χαθεί, αλλά ας είναι μια μαρτυρία ενός θερμόαιμου νέου με τις όποιες αδυναμίες της ηλικίας.

Για τα Ζώδια ο λόγος Παναιτωλική 18-01- 2012 και Ο ΠΟΛΙΤΗΣ τ.538, Φεβρ. 2012

published by Κώστας Τσιλιμαντός on Παρ, 08/03/2012 - 19:23

πηγή: ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΗ 18-01-2012

του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού.

Χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι στον κόσμο πιστεύουν στα ζώδια και μάλιστα μια από τις πρώτες ερωτήσεις που πιθανόν να σου απευθύνει ένα άτομο που γνωρίζεις για πρώτη φορά, είναι να σου πεί σε ποιο ζώδιο ανήκεις.

Δεν υπάρχει λαϊκό περιοδικό, ακόμα και εφημερίδες , που να μην έχουν μια στήλη με τα ζώδια. Όσο για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που καταντούν μ μ. αποχαύνωσης, εκεί γίνεται απίστευτη κατασπατάληση χρόνου και λόγου με τα ευφάνταστα μυθεύματα από τις κυρίες και τους κύριους «επιστήμονες» της αστρολογίας.

Καζαμίες, μαντείες, ωροσκόπια, είναι μια ελπίδα « βόσκουσα τους πολλούς των βροτών» κατα Σοφοκλή. Και η αρχική σημασία του ρήματος βόσκω είναι οδηγώ (τα ποίμνια) στη βοσκή…

Ένας άλλος κοινωνιολόγος ο Adorno είναι πιο κατηγορηματικός όταν λέει ότι τα ωροσκόπια συνιστούν τη μεταφυσική των νηπίων, ενώ άλλοι στη λέξη «νηπίων» προτιμούν τη λέξη «ηλιθίων»! Αλλά και ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, βλέποντας γενικότερα το φαινόμενο, είναι εξ ίσου κατηγορηματικός γράφοντας «όταν μαθαίνουμε σε πολλές «υπερπολιτισμένες» (ας τις γράψουμε με εισαγωγικά) κοινωνίες της εποχής μας άνθρωποι «περιωπής» (ας τους γράψουμε κι αυτούς με εισαγωγικά), δηλαδή ημίονοι πολυτελείας, συχνάζουν σε μάγισσες και περιμένουν να πληροφορηθούν τη μοίρα τους με τη χειρομαντεία και ένα σωρό τέτοιες άλλες «μαντείες», και άλλοι πάλι ξημεροβραδιάζονται απάνω στα ωροσκόπιά τους, μπορούμε να αισθανθούμε την παραδοσιακή λάσπη που βρίσκεται ακόμη κατακαθισμένη στο δέρμα μας» («Οι σκληροί καιροί» 7η έκ. σελ. 530).

Το Κάλλος στους Αρχαίους Έλληνες.Παναιτωλική 13-2-2012 Athens Magazine 4-2-2012

published by Κώστας Τσιλιμαντός on Τετ, 08/01/2012 - 22:51

πηγή: athensmagazine.gr

Του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού
Στη χαραυγή του ελληνικού πολιτισμού, όταν ο λογισμός των Ελλήνων ξύπνησε από το λήθαργο και τα σκοτάδια της άγνοιας και πρωταντίκρισε με δέος και τρόμο τον περιβάλλοντα κόσμο γύρω του, δεν έμεινε εκεί, προσπάθησε με τη δύναμη του μυαλού του να δαμάσει και να βάλει σε τάξη το άναρχο και ασύνταχτο υλικό, ώσπου κατάφερε και «εποίησε κόσμον», και μόνον τότε είδε και εθαύμασε και στα χείλη του διαγράφηκε ένα ελαφρά αισιόδοξο χαμόγελο, το πρώτο χαμόγελο επί γης.Τα άγρια τέρατα που πρώτα βασάνιζαν το νού και την ψυχή του, εξημερώθηκαν στο φως του ήλιου και τα φώτα του νου και τη θέση τους πήραν άλλες μορφές, και ο κόσμος γέμισε από πασίχαρες και πανέμορφες αιθέριες θεότητες, τις νηρηίδες και ναϊάδες, τις ορεάδες και ορεστιάδες, τις μελεάδες, δρυάδες και αμαδρυάδες, τις νύμφες των σπηλαίων, των ποταμών και την πηγών, δεν έμεινε γωνιά ακατοίκητη και μέρος άδειο, που να μη το γέμισε η σοφία και η ανοιχτή καρδιά του Έλληνα με κάλλος και θεϊκή ομορφιά. Και μετά Χάριτες και Μούσες, Παρνάσιες και Ελικωνιάδες, πλάσματα θηλυκά, γυναικείες θεότητες, γιατί η πρώτη αρετή της γυναίκας, θεάς είτε θνητής, (Ελένη, που για την ομορφιά της οι γέροντες της Τροίας είπαν χαλάλι σ' ένα τέτοιο πόλεμο, Ναυσικά, η θεών άπο κάλλος έχουσα), ήταν η χάρη και η ομορφιά της.

Ο Γολγοθάς δυο Θεών...Επτάλοφος τ.85, 1998, Πρωινός Λόγος 25-4-2005 Απογευματινή της Πόλης 19-4-2011, Παναιτωλική 5-2011

published by Κώστας Τσιλιμαντός on Τρί, 07/17/2012 - 02:18

πηγή: panaitoliki.gr

Γράφει: Ο Κώστας Γ. Τσιλιμαντός

Πότε ένας λαός αποχτά τη Μυθολογία του; Είναι προφανές: όταν αλλάξει θρησκεία.Και τότε πολλά από το λαό εκείνο φαίνονται σ' εμάς παράδοξα: θεοί στον Όλυμπο, θεότητες και παιδιά θεών πάνω στη γη, από σμίξιμο των τελευταίων με θνητές, -σπόροι και παρασπόρια-θεότητες στον κάτω κόσμο, ήταν για τους αρχαίους προγόνους μας, με τη δύναμη που δίνει η πίστη, υπαρκτοί και δημουργούσαν πραγματικότητες.

Μου κάνει εντύπωση πως ένας σημαντικός ιστορικός, ο Αρριανός, που ζει σε πολύ προχωρημένη εποχή, στο δεύτερο μ.Χ. αιώνα, και γράφει την "Αλεξάνδρου ανάβαση" -δεν είναι βέβαια Θουκυδίδης- πιστεύει και στους γιους των θεών και στους θεούς του κάτω κόσμου.

Για να δικαιολογήσει τη θεοποίηση του Αλεξάνδρου βρίσκει, μεταξύ άλλων, και την εξής επιχειρηματολογία:

Δεν νομίζω -μας λέει- πως ο Αλέξανδρος αποδείχτηκε κατώτερος από τον Αιακό ή το Ραδάμανθυ (= θεοί του κάτω κόσμου, κριτές), που οι παλαιότεροι, χωρίς να τους καταλογίζουν καμιά αλαζονεία, τους θεωρούσαν παιδιά του Δία, ούτε πάλι τον βρίσκω κατώτερο από τον γιο του Δία, τον Θησέα (βασιλιά των Αθηνών) και από τον γιο του Απόλλωνα, τον Ίωνα (=γενάρχη των 0Ιώνων). Αρρ. βιβλ. 7ο κεφ. 29.

Ο ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Επτάλοφος τ 60,1996, Πρωινός Λόγος 21-1- 2008, Απογευματινή της Πόλης 24-9-2011

published by Κώστας Τσιλιμαντός on Τρί, 07/17/2012 - 02:16

πηγή: panaitoliki.gr

Γράφει: Ο Κώστας Γ. Τσιλιμάντος

Το πώς φαντάζονταν οι άνθρωποι της αρχαϊκής εποχής το θάνατο, τον τρόπο που αντι-μετωπίζονταν ένα τέτοιο οριακό γεγονός, την ψυχή που αποχωρίζεται το σώμα της, τον τόπο στον οποίο μεταβαίνει, όλα αυτά τα μαθαίνουμε από τα δύο αρχαιότερα κείμενα που μας κληροδότησε η αρχαιότητα, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου.
Αυτός ο κόσμος και αυτός ο τρόπος, χρονικά τόσο μακρινός, ουσιαστικά όχι μόνο είναι πολύ κοντά μας, αλλά είναι μέσα μας, κυλάει στο αίμα μας, όπως το φανερώνουν τα τραγούδια του ελληνικού λαού δια μέσου των αιώνων.
Τα νεκρικά έθιμά τους είναι τα δικά μας έθιμα, τα μοιρολόγια τους είναι τα μοιρολόγια μας, παρόλο που έχουμε αλλάξει θρησκεία.
Για να μη γίνει δύσβατο το γραπτό μου και για οικονομία του αναγνώστη, δε θα παραθέσω ομηρικό κείμενο, αλλά μόνον ορισμένες καίριες λέξεις, πάντα μεταφρασμένες, ενώ όταν πρόκειται για δημοτικά τραγούδια, δε συντρέχει λόγος να είμαι τόσο φειδωλός.

Σελίδες


Πληροφορίες για τα βιβλία
email: [email protected]
Τηλ.: 210 6749951

Copyright © 2010-2024 Κώστας Γ. Τσιλιμαντός | Developed in D7 by l | Sitemap | mobile