Ηπ. Εστία τ.379-380,, 1970, γράφει ο Λογοτέχνης και Διευθυντής του περιοδικού Δημοσθένης Κόκκινος για τα βιβλία "ΦΙΛΟΓΕΛΩΣ" και "ΘΕΟΓΝΙΣ."

Ο Κώστας Τσιλιμαντός, που είναι ένας λυρικός ποιητής και ανικανοποίητος διανοούμενος, έκαμε το ωραίο και  το προκλητικό τόλμημα να συγκετρώσει μιαν ανθολόγηση απ’ την εύθυμη επιγραμματική αρχαία μας γραμματεία και να την δώσει, μεταφρασμένη στην τωρινή μας γλώσσα. Και πέτυχε, όχι μοναχά να τήξει την κρυσταλλωμένη ανεπανάληπτη εκείνη ποιήση, που κρατούν αυτά τα δύσκολα αριστουργήματα του ανθρώπινου λόγου αλλά και να μας δώσει ακόμη και την φωτοσκίαση της πυκνωμένης σοφίας τους, σ’ έναν ζωντανό και πλαστικό τόνο καθημερινότητας. Είναι μια εργασία που ξεπερνάει οπωσδήποτε τα όρια και τις αξιώσεις,που δικαιούμαστε να έχουμε αποόναν καλό φιλόλογο. Γιατί, δεν έγινεν εδώ ό,τι σ’ ένα κείμενο, έστω και ποιητικό.

Ο «Φιλόγελως» είναι η αναπαλλοτρίωτη ευφορία του αρχαίου ελλειπτικού λόγου, που συνθέτουν περισσότερο οι εννοιολογικές αποκλίσεις, οι σκωπτικοί φιλοσοφικοί ορισμοί και γενικά η εύθυμη όψη της ανθρώπινης μοίρας, όλα καμωμένα με ποιητική διάθεση και δεικτική αιχμηρότητα ενός αληθηνά στίλβοντος λόγου. Δίνουν στη τωρινή μας γλώσσα ένα μοναδικό απόκτημα, που εντάσσεται στην καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής, δεδομένου ότι, στο μεγαλύτερο μέρος, η θαυμάσια αυτή ποίηση και σοφία εξακολουθεί να υπάρχει στη λαϊκή εκφραση της εθνικής μας πνευματικής παράδοσης. Γι’αυτό, η εργασία του Κ. Τσιλιμαντού, δεν ξεχωρίζει μοναχά για την λογοτεχνική της ποιότητα, αλλά και για την διεύρυνση της ορατής σχέσης της συνέχειας των αρχαίων στη καθημερινή ζωή του λαού μας. Ακόμα, ώς φιλολογική προσφορά, είναι μαι πρωτότυπη και τολμηρή αποκατάσταση, σ’ έναν τομέα που δεν αλλοιώνεται απο τους χρονικούς περιορισμούς και τη νοτροπία του περιβάλλοντος.

Τις ίδιες αρετές, εν σχέσει με την αρτιότητα και την πληρότητα της μελέτης, έχει και το άλλο βιβλίο του Κ. Τσιλιμαντού: « Θέογνις », απ’ τους αρχαίους μας. Πρόκειται κι εδώ για μια λυρική ευφορία, που δίνεται μ’ ένα βαθύτατο υπόστρωμα καθαρού σχήματος, καθώς και για μια αρχιτεκτονημένη σκέψη, που κατατάσσει την εργασία τούτη σχεδόν στα υποδειγματικά πρότυπα της φιλολογικής και της λογοτεχνικής αναστήλωσης αρχαίων κειμένων στην τωρινή μας γλώσσα και την ένταξη τους στην ζωή μας. Γιατί έτσι, έχομε μιαν άρδευση, μια νέα μορφή ανάπτυξης, απ’ τις ίδιες τις πατρογονικές μας ρίζες, που τότε δεν είταν έξω απ’ το κλίμα και τον ορίζοντα του νεοέλληνα.