 |
"Εχει ειπωθεί, και τον τελευταίον καιρό ακολουθείται αυτός ό λόγος κατά κόρο, ότι το έργο τέχνης έχει σκοπιμότητα. Δε γίνεται δηλαδή ή τέχνη για την τέχνη, άλλα εξυπηρετεί κάποιον σκοπό. Και ό σκοπός είναι ή πεμπτουσία και ή αποστολή της τέχνης. Πολλές φορές έχω βρεθεί μπροστά στο δίλημμα: νά υπηρετήσω ένα σκοπό, ή να ξεφορτωθώ τά όσα έχουν συσσωρευτεί μέσα στά βάθη τοΰ είναι μου; ΤΙ θά γίνω, λέει ό ,Παλαμάς, αν δε μιλήσω και ακούω νά μουγκρίζει οτήν ψυχή μου ή θάλασσα μου πού με συγκλονίζει;
Πραγματικά αυτές οί σκέψεις έρχονται στο διάβασμα τών πρώτων ποιημάτων τοΰ Κώστα Γ. Τσιλιμαντού. Είναι ό ήρεμος ποιητής, πού ξέρει άριστα νά ζωγραφίζει και μελαγχολικά νά στοχάζεται. Δεν είναι όμως ό ποιητής πού εγκατάλειψε την όμορφη μούσα του, νά συνεχίσει μόνη της το δρόμο πού τοΰ χάραξε. Ξέρει καλά ότι ό ποιητής δεν πρέπει νά βασίζεται μόνο στο τάλαντό του. Πρέπει νά το πλουτίσει μέ τήν παρατήρηση και τή μελέτη κι έτσι τον άκοΰς μέσα σέ μιά δίνη από Έλληνοπρέπεια, μυθολογία και σοφές ρήσεις νά τραβάει κοντά του το συναίσθημά σου και νά σέ παρακινεί στο νά συμπορεύεσαι και νά πείθεσαι ότι κάτι μεγάλο τελεσιουργεΐται στις σελίδες τοΰ ΡΕCΤΟRΕ ΑΒ ΙΜΟ.
|
