Ο κ. Κώστας Τσιλιμαντός δεν είναι καινούργιος στα σημερινά μας γράμματα. Απο χρόνια κάμποσα τώρα ασχολείται γόνιμα με τον ποιητικό –περισσότερο- λόγο κι έχει μάλιστα να μας δείξει μέχρι στιγμής αρκετούς στίχους, που φανερώνουν πως σίγουρα δε στερείται προσόντων και δυνάμεων βασικών για το χτίσιμο ενός έργου, μέσα στη λογοτεχνία μας, πράγματι προσωπικού. Το βιβλίο τούτο, έτσι, έρχεται, νομίζω, να στηρίξει τα παραπάνω. Γνωρίσματα του: ή παραδοσιακή γραφή και η εμφανής φυσική ύπαρξη, πίσω απ’ την οποίαν, εν τούτοις, κτυπά η καρδιά μιας υπερβατικής παρουσίας... Ο στίχος είναι ήρεμος και γλαφυρός, κεντημένος με όμορφες και συχνά πρωτότυπες ζωγραφικές εικόνες και η γλώσσα γενικά ώριμη, στρωτή και καλλιεργημένη. Κύριος ενός συγκρατημού, που στρεφεται προπάντων γύρω απο το κοινωνικό άτομο και την σχεδόν (απ’ όλες τις μεριές του ορίζοντος) παγιδευμένη του υποστάση -απ’ το άτομο, που, καθώς συνεχώς γλυστρα πρός ένα χαμερπή modus viventi, κατάντησε να προπηλακίζει την ίδια τη ζωή του-, ο σ. Με μεταφορές και συχνά ιστορικές παραλληλησεις, εξωτερικύει τις σκέψεις και τα συναισθήματα του, ζωντανεύοντας τα και πλέκοντας σε όχι σπάνιες περιπτώσεις ωραία ποιητικά κομμάτια. Μια κατάφαση, επίσης μπρός στο σκοτεινό κόσμο του μεταφυσικού και του απροσπέλαστου, που εν πολλοίς καθοδηγεί τη μοίρα» μας, είναι εδώ έντονα παρούσα. Πάραυτα όμως, δε λείπουν και τα μέρη στο βιβλίο, που απο λογοτεχνικής σκοπιάς δεν έχουν πάντα το ισοϋψές να προσφέρουν (σ. 7,14, 25, 26, 63). Τα καλύτερα ποιήματα της συλλογής είναι: «Βραδυνό», «pectore ab imo», «Η ποίηση», «Χαιρετισμός», «Μπόμπυ Σάντς».
Β. ΜΑΡΓΑΡΗΣ
Προσθήκη νέου σχολίου