Αν καταπιανόμαστε στην τοπική αυτή εφημερίδα με την παρουσίαση μιας ελλαδικής ποιητικής συλλογής, αυτό γίνεται για τον ειδικό λόγο, ότι ο ποιητής υπήρξε εκπαιδευτικός, που υπηρέτησε παλαιότερα στο Ζωγράφειο. Συνεπώς, πολλοί ομογενείς, ιδίως συνάδελφοι του, αλλά και μαθητές του, θα θυμηθούν τον Κώστα Τσιλιμαντό. Τον πρόσχαρο και εκδηλωτικό άνθρωπο. Τον ευσυνείδητο και υπεύθυνο καθηγητή- Τον καταρτισμένο φιλόλογο. Το ανήσυχο ερευνητικό του πνεύμα. Την άπληστη και ακόρεστη δίψα της ψυχής του.
Ο υπογράφων είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει προσωπικά κατά τη διετή μετεκπαίδευση του στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης, να εκτιμήσει όλα αυτά τα προσόντα του και να επικοινωνήσει μαζί του σε θέματα των κοινών σπουδών τους με τρόπο δημιουργικό, ακόμη και μέσα από τις διαφωνίες τους.
Σε όλα αυτά, που με νοσταλγία επαναφέρουμε στη μνήμη μας, έρχεται να προστεθεί σήμερα και μια άλλη πλευρά του αγαπητού Κώστα, την οποία δεν γνωρίζαμε. Το χάρισμα του να εκφράζεται και ποιητικά. Καρπός της ιδιαιτερότητάς του αυτής είναι η συλλογή ποιημάτων του με τίτλο "Ρectore ab imo" (Εκ Βαθέων).
Στον αναγνώστη της συλλογής, που δεν γνωρίζει προσωπικά τον ποιητή, γίνεται αμέσως αντιληπτή η ιδιότητα του φιλολόγου. Η συχνή αναφορά του στην ελληνική και λατινική αρχαιότητα με τη μορφή τίτλων, ονομάτων, λέξεων και φράσεων, ακόμη και υπαινιγμών προδίδει τον κλασικό φιλόλογο. Αλλά και η νεοελληνική και θρησκευτική παράδοση και γραμματεία, που κατέχει σημαντική θέση στις συνθέσεις του, συμβάλλουν και αυτές στην αποκάλυψη αυτή.
Όλα αυτά τα στοιχεία, όχι μόνον αφομοιωμένα, αλλά και αναπλασμένα, εντάσσονται λυρικά στη σύγχρονη πραγματικότητα και προβληματική, τόσο του στοχασμού, όσο και του αισθήματος, και αναμοχλεύουν δυναμικά εμπειρίες, βιώματα και πόθους του σημερινού ανθρώπου. Μια δυναμική, που αναδύεται "εκ βαθέων", για να φθάσει στην επιφάνεια με τη μορφή στίχων.
Χαρακτηριστικά της ποίησης του : Η συμπάθεια του προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο του, τον καταπιεζόμενο από καθεστώτα, ή συμβατικότητες και αδικίες κοινωνικές.
Η άδολη και ολοκάθαρη αισθηματολογία του. Η γλυκεία νοσταλγία του παρελθόντος (από την πόλη μας, θυμάται τα Θεραπειά).
Και οι ορίζοντές του πλαταίνουν ακόμη περισσότερο, καθώς προβάλλει τους πολιτικούς - όχι κομματικούς - προσανατολισμούς του. Σαν κάθε άξιος ποιητής αφουγκράζεται το πολιτικό παρόν και οραματίζεται - αδιόρθωτα και ακούραστα ρομαντικός - ένα πολιτικό γίγνεσθαι λυτρωτικό.
Η εμβέλειά του προχωράει και σε πανανθρώπινα ιδανικά. Χλευάζει την ανθρώπινη μωρία, που αιματοκυλίει αστόχαστα τον ωραίο μας κόσμο. Υψώνει κραυγή διαμαρτυρίας. Μια κραυγή που πηγάζει από την ανθρωπιστική του παιδεία και το χριστιανικό κήρυγμα της αγάπης.
Όμως δε χάνει την αισιοδοξία του. Γιατί πρέπει να το πούμε κι αυτό :
Το στίγμα της διάθεσής του είναι η χαρά της ζωής, όπως μαρτυρεί και ο στίχος :
"Ολόθερμα μέσα μου παντού, άνοιξη αναχαράζει". Μια διάθεση που ξεπηδάει και στις πιο μαύρες στιγμές του λογισμού του, όπως στο "Ακροτελεύτιο" όπου καταλήγει :
Δε γίνεται η ζωή τη Ζωή να θανατώσει,
θαρθεί το πλήρωμα,
που όλα τούτα θα τ'αλέσει μέσα σ'ένα φύλλο.
Κάτω απ'τη μαύρη θάλασσα
Τα υπόγεια ρεύματα δουλεύουν.
Μέσ'απ'τη νύχτα θα γεννηθεί η ημέρα
σε νέα τροχιά...
Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΗΧΩ της Πόλης,14-09-1987, όπου προτάσσεται επίλογος και βιογραφικό σημείωμα της εφημερίδας και στη συνέχεια το κείμενο του Α. Τζ. αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο του ΟΔΟΣ ΠΕΡΑΝ το 1989.
Προσθήκη νέου σχολίου